கால்களே ! உமக்கு நன்றி

இருவேறு பாதைகள்
இதோ என் கண் முன்னால்.
எந்தப் பாதையில் பயணம்?
என் மனதில் சலனம்.
இரண்டையும் கண்களால் அலசினேன்
முதல் பாதையில் வளர்ந்துள்ள புற்கள்
பாதங்களில் மிதிபட்டு
பாவமாய் இருந்தன.
இரண்டாவது பாதை
பசுமையாய் இருந்தது.
சுவடுகள் எதுவும்
சுலபமாய்த் தென்படவில்லை.
இளமை
என்னை இரண்டாவது பாதையில்
பயணிக்கத் தூண்டியது.
கால்கள் நடக்கத் துவங்கின....

யாருமற்ற பாதையில்
தனிமையில் நான்
தனிமை வினவியது,
"பாதை மாறி விட்டதோ?"

எண்ணம் ஏங்கினது
அந்த முதல் பாதைக்கு.
கால்கள் சொல்லின,
"வேறொரு நாள்
அதையும் பார்ப்போம்"
திருவிழாவில்
பொம்மை கேட்ட குழந்தையிடம்
கூறப்படுவது போல.

எண்ணம் எதுவும் பேசாமல்
பின்தொடர்ந்தது
குழந்தை போல.
இன்று ....
உலகம்
என்னைக் கொஞ்சம் தனித்தன்மையோடு காண்கிறது.

கால்களே !
உமக்கு என் உளமார்ந்த நன்றி ....

- மதி

சரியாக 31.12.2002 அன்று பத்தாம் வகுப்பில் THE ROAD NOT TAKEN (Robert Frost ) ஆங்கிலக் கவிதையால் கவரப்பட்டு முயற்சித்த முதல் மொழிபெயர்ப்பு. இன்று லேசாகத் திருத்திப் பதிகிறேன். இந்தக் கவிதை என்னை அன்று காரணமில்லாமல் ஈர்க்கவில்லை என்று தோன்றுகிறது. என் கால்களை இப்போது நன்றியோடு பார்க்கிறேன். 

The Road Not Taken

Two roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both And be one traveler, long I stood And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth; Then took the other, as just as fair, And having perhaps the better claim Because it was grassy and wanted wear, Though as for that the passing there Had worn them really about the same, And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black. Oh, I marked the first for another day! Yet knowing how way leads on to way I doubted if I should ever come back. I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I, I took the one less traveled by, And that has made all the difference. Robert Frost