வெண்ணிலவின் வடிவில் ஒரு வடு

சைக்கிள் பழகப் போய்
சில்லறை வாரிச் சேர்த்த
சிறு வயதின் தழும்புகள்
என் முழங்கால்களில் இன்னும்
அலங்காரமாய் இருக்கின்றன.
இன்று அவற்றை
வருடிப்பார்க்கையில்
வலிப்பதில்லை.
காயத்தின் நினைவோடு
பிராயத்தின் மற்ற பரவசங்களும்
சேர்ந்து கொள்கின்றன.

அது போலொரு தழும்பாய்த்தான்
அவளையும்
மாற்றிவிட்டிருக்கிறேன்.




சுலபமாய் ஒன்றும் இருக்கவில்லை.
சைக்கிள் பழகின இரண்டாவது ஆண்டில்
கைககளை எல்லாம் விட்டு விட்டு
ஓட்டியிருக்கிறேன்.
காதல் பழகிப்
பட்டுக் கொண்ட காயத்தை
ஆற்றும் முயற்சியிலேயே
அறுநூறு நாட்களை ஓட்டியிருக்கிறேன்.

அவள் மேலும் காதல் மேலும்
கோபமோ வெறுப்போ இல்லாமல்
என் மேலும் இனிமேலும்
சந்தேகங்கள் வாராமல்
பக்குவமாய்ப் பயணம் தொடர்கிறேன்.

இந்தத் தழும்பின் தொடுகை
ஒரு அழகான நினைவுக்கூட்டைத்
திறந்துவிடுகிறது.
வலி ஏக்கம் ஏமாற்றம்
இவற்றோடு சேர்த்து
சந்தோஷங்களும் சிரிப்புகளும்
கனவுகளும் கவிதைகளும்
சுகமான பகிர்வுகளும்
சமமான தயக்கங்களும்
சேர்த்தே இந்தக் கூட்டைக் கட்டியிருக்கிறேன்.

நிலவும் இரவும்
இசையும் தனிமையும்
மௌனமும்
ஏக்கச் சுவை ஏற்காமல்
இன்று
இயல்பாய் ருசிக்கின்றன.

நான்
காதலைக் காதலிக்கிறேன்.
என் காதல்
அவளாக இருந்தபோது
அவளைக் காதலித்தேன்.

- மதி