கடைசியாக பூமிக்கு வந்தேன்

முதல் முதலாக 

உன்னை பூமியில் பார்த்தேன் .

மெல்லிய கார்காலத் தென்றலாய்

என் தலை கோதிச் சென்றாய் .

அதன் பின்

உனை நினைத்த போழ்தெலாம்

மனதில் மழை பெய்தது .

என் அகமழையின் ஈரங்களும்

உன் அழகொளிர்வின் உஷ்ணங்களும்

மெல்ல மெல்ல

என் காலடியில்

ஒரு காற்றழுத்தத் தாழ்வு மண்டலத்தை உருவாக்கி

ஒரு சில நொடிகள்

ஒரு சில அடிகள்

எனைத் தரை மேல் தவழச் செய்தன .

காதல் ஒரு பரந்த தேசம்

காட்டித்தருகிறேன் வாவென்று

என் கற்பனைகளில்

கை நீட்டி அழைத்தது உன் பிம்பம் .

கற்றுக்கொள்ளக் கிளம்பினேன் .

இசையின் மொழிகளிலும்

கவிதை வரிகளிலும்

உன் நினைவுகளைச் சேர்த்துக் கொண்டு

மேகக் கூட்டங்களின் மேல்

ஏறிச் செல்லும் கலை பயின்றேன் . 

ஆழம் தெரிந்து கொள்ளும்

ஆசையின் உந்துதலில்

உன் கண்களில் குதித்தேன் .

ஆழத்தின் அர்த்தங்களையும்

அர்த்தத்தின் ஆழங்களையும்

அணுஅணுவாய்க் கண்டுகொண்டேன். 

காலப் பெருவெளியில்

ஜனனங்களைத் தாண்டி

காத்திருப்பில் நீண்டு

சந்திப்பில் சுருங்கி

நினைவுகளில் உறைந்திடும்

கணங்களின் முகங்களில்

காதலின் விளையாட்டை

ரசித்து அனுபவித்தேன் .

என்னை உன்னில் தேடினேன்

உன்னை நிலவில் தேடினேன்

நம்மில் காதல் தேடினேன்

என் தேடல்களின் முடிவிலும்

உன் மூக்கு நுனி வடிவிலும்

கடவுளை உணர்ந்தேன்

நமைக் கவிதையில் படைக்கையில்

கடவுளாய் உணர்ந்தேன் .

என் இறுமாப்புகளைக் 

கொஞ்சம் இளகவிட்டு

ஏக்கங்கள் 

எல்லை தாண்டின .

உன் கவனத்தைத் 

திருடத் தூண்டின. 

சின்ன ஏமாற்றங்கள்

பெரிதாய் வலிக்கும்

மெய்யறிந்தேன் .

பயணத்தில் எங்கோ போனதும்

சட்டென்று உரைத்தது .

தனியாக நிற்கிறேன். 

அருகில் உன் பிம்பத்தைக் காணவில்லை . 

காதல் ஒரு பரந்த தேசம். 

கஷ்டப்பட்டு வழி தேடி

கடைசியாக பூமிக்கு வந்தேன் .

இங்கே என் காதலி

அதே வனப்புடன்

தனக்கான வட்டத்தில்

சிறகு விரித்துச்

சிரித்து மகிழ்கிறாள் . 

நான்

பூமியில் பூக்கள் பூக்குமென்றும்

குழந்தைகள் மழலை பேசுமென்றும்

மழை நாளில் தேனீர் ருசிக்குமென்றும்

மீண்டும் உணர்ந்து கொண்டிருக்கிறேன் .

சிரிக்கவும் கனவு காணவும்

இப்போது வேறு காரணங்கள்

கண்டு கொண்டிருக்கிறேன் .

வாழ்வின் கதகதப்பு

என் நாட்களை நகர்த்துகிறது .

புரியாத தேசத்தில் 

பாவமாய்த் தொலைந்து

திரும்பி வந்த என் காதல் பிம்பம்

சட்டெனச் சில சமயம் 

கண்ணாடியில் தெரிகிறது . 

இந்த பிம்ப முகத்தில் 

முன்னிருந்த மழலை இல்லை .

-மதி