வயிற்றுக்கு உணவில்லாத போழ்து ......

வயிற்றுக்கு வக்கற்ற 

ஒரு மாலைப் பொழுதில்

கவிஞர்கள் இருவர்

 கடை வீதியில் உலாவினர் . 

ஒரு சின்ன விவாதம் .

பிரபஞ்சத்தின் மென்மைகளில்

மேன்மை எது ?

தாயின் ஸ்பரிசமா ?

இயற்கையின் தொடுதலா ?

ஒருவன் சொன்னான்

காணும் இயற்கை 

ஆக்கும் அழிக்கும்

அன்னையவள் அறிந்ததெலாம்

அன்பன்றி வேறில்லை 

என்று .

அடுத்தவன்

பிரபஞ்சப் பெருவெளியில்

படைக்கப்பட்ட அனைத்திற்கும்

அம்மா ஒருத்திதானே

இயற்கையும் 

தாய்தானே 

என்றான் . 

இவனோ

பெற்ற பிள்ளை

பிஞ்சுப் பாதம் தடவி

மூச்சோடு நுகர்ந்து

முகம் காட்டிச் சிரிக்கும்

தாயின் அன்பே

தனியான மென்மை

என்றான் . 

அதற்கு அவன்

பெய்து சென்ற பெருமழை

விட்டுச் செல்லும் ஒருதுளி

இலையோடு கூடி

இடையிடை ஓடி

காதோடு சொல்லும்

கடவுளின் உண்மை

என்றான் . 

முடிவான மென்மை மட்டும்

மட்டுப்படவேயில்லை .

கவிஞன் பேச்சுக்குக்

கடிவாளமேது ?

ரோட்டோரம் 

இட்லி விற்கும் கிழவி

அவர்களிருவரையும் 

கூப்பிட்டு விசாரித்து

இரண்டு இட்லிகளும்

தேங்காய் சட்னியும்

இலையில் வைத்துக் கொடுத்தாள் . 

தெளிவு பெற்ற இருவரும்

மென்மைகளில் மேலானது

இரண்டு மாவு உருண்டைகளே

என்று கை நனைத்தனர் .